„Dobrzy nieznajomi” to historia mówiąca o samotności i jej przyczynach, które można wyeliminować, gdy się je konsekwentnie drąży 7

W drzwiach londyńskiego mieszkania Adama pojawia się rówieśnik. Mężczyzna wygląda na sfrustrowanego. Z kieszeni wyciąga butelkę alkoholu. Gospodarz taktownie odmawia degustacji. ”Przyglądałeś mi się z ulicy.” - uzasadnia swoją niespodziewaną wizytę przybysz. Istotnie, Adam niedawno zerkał z okna własnego apartamentowca na rozległą ulicę. Tam wypatrzył Harry’ego. Obserwowany sprawiał wrażenie zagubionego. Po czasie Adam sobie wyrzuca, iż nie podjął „dobrym słowem” kogoś, kto tego ewidentnie potrzebował. Adamowi spodobał się intruz. Harry również jest gejem, o czym panowie przekonają się wzajemnie dopiero po kilku dniach. Samotność trawi obu mieszkańców tego samego osiedla. Adama dodatkowo dopadają lęki natury metafizycznej. Mężczyzna często wraca także do zamierzchłej przeszłości, gdzie kryją się nierozstrzygnięte kwestie zagmatwanego życiorysu.

„Tak się cieszę, że nie znasz naszych sąsiadów.” - przekonuje matka Adama, rzucając mu się spontanicznie na szyję. Kobieta dawno nie widziała syna. Adam przybył do domu rodziców po dłuższej z nimi rozłące. Uwaga o sąsiadach odnosi się do ich wścibskiej natury. Jednak pomiędzy trójką, która spotkała się po latach, jest zbyt mało dostrzegalna różnica wieku. Wszyscy wyglądają na rówieśników. Na komodzie stoi zdjęcie przedstawiające całą rodzinę w komplecie. Teraz nie ma już wątpliwości. Adam odwiedza swoich rodziców, gdy ci byli jeszcze w sile wieku. Mężczyzna rozmawia z kimś już dziś nieistniejącym. Spotkanie ma charakter sennej wizji. Mama jest zachwycona tym, jak jej dziecko zmężniało. Tata przebąkuje coś o surowym wychowaniu, jakie zaserwował synowi w dzieciństwie. „Ja też bym się wstydził.” - doda ojciec, gdy Adam wyjawi mu sekret swojej orientacji seksualnej. Mama już nie będzie żałowała izolacji sąsiedzkiej. Ciężko by jej było przełknąć publiczny coming out syna.

„Dobrzy nieznajomi” w dyskretnej formule podejmują trudny temat homoseksualnej tożsamości, która przestaje być skrywana w relacjach rodzinnych. Film Andrew Haigh’a odnosi się póki co tylko do zrzucenia piętna zaledwie wobec najbliższych. Adam, bohater niniejszej opowieści, choć samotny, nie decyduje się podzielić publicznie ze światem swoją przypadłością. To na razie zbyt duże wyzwanie. Adam stawia zatem dopiero pierwszy krok na skruszenie tabu. O istnieniu wstydliwego problemu otoczenie i tak się domyśla. „Dobrzy nieznajomi” nie są w pełnym tego słowa opowieścią o samym procesie wyzwalania się spod piętna własnych ograniczeń. To raczej historia mówiąca o samotności i jej przyczynach, które można wyeliminować, gdy się je konsekwentnie drąży.

„Nie pamiętam o oddechu.” - peszy się Adam, gdy już dojdzie do intymnego zwarcia z przystojnym sąsiadem. Harry wygląda na bardziej pewnego swoich przewag kochanka. Adam zapomniał, że podczas pocałunku regulacja oddechu ma niebagatelne znaczenie. Obu mężczyzn łączą wspólne skłonności oraz nie dająca się pokonać samotność. Po czasie okaże się, że nie tylko Adam tłamsi w sobie zadawnione wątpliwości. „Grubego nie pytają, czemu nie ma dziewczyny.” - syn przywołuje swojemu wyimaginowanemu ojcu jego anegdotę sprzed lat. Wówczas Adam ze zdjęcia był chłopcem „przy kości”. Teraz wysmuklał, kobiety oglądają się za nim. A jednak w towarzystwie pytania o dziewczyny Adama same się narzucają. I tylko on jak dawniej nie odpowiada na nie konsekwentnie.